บันทึกการเดินทางตามลำพัง เพื่อทำความเข้าใจความทรงจำและความรัก..

หนังสือเล่มนี้จะทำให้คุณคิดถึง "ความรัก"

แด่หนุ่มสาวของคืนวัน แด่มนุษย์เกลียดวันจันทร์ แด่บ้านของใจและความฝันเยาว์วัย ที่ใครบางคนบอกว่ามันเหมือนกับไดโนเสาร์ คือมันใหญ่โตมหึมา และล้วนตายไปหมดแล้ว..

จากตำนานที่บอกเล่าปากต่อปาก สู่ตัวอักษรที่จดจารบนหน้ากระดาษ พัฒนามาถึงนวนิยายในจอไปแพด ทั่งหมดนี้คือผลงานสร้างสรรค์อันเป็นอมตะเหนือกาลเวลาที่มีชื่อว่า "วรรณกรรม"

หนังสือเกี่ยวกับความรักและบทเพลงในชีวิต ที่จะสะกิดให้คุณนึกถึง "เพลงรัก" และห้วงขณะของ "ความทรงจำ" ทั้งหวานและขมของคุณ! อ่านแล้วคุณจะหลงรักความรัก และอยากมีความรักอีกสักครั้ง!

ปรัชญาชีวิต ข้อคิดชวนมอง ที่สิ่งของพูดให้เราฟังทุกวัน

เทพนิยายที่แต่งขึ้นใหม่ในบรรยากาศที่เราคุ้นเคย ยังคงอยู่ในโลกที่มีเจ้าหญิง เจ้าชาย พระราชา มังกร อัศวิน และสิงสาราสัตว์ ทั้งหมด 12 เรื่อง ซึ่งล้วนได้แรงบันดาลใจจาก 12 ชีวิตของบุคคลที่มีตัวตนอยู่จริง

วันนี้ฉันอาจรักเธอได้นะ ถ้าความทรงจำในวันนั้น ที่เป็นเหมือนรักแรกของฉัน ไม่กลับมา

ทะเลอยู่กับที่ รอให้มีคนคิดถึง คิดถึงแดดร้อนตอนกลางวัน คิดถึงพระจันทร์ตอนกลางคืน คิดถึงสายลมที่พัดเข้าฝั่ง คิดถึงสายลม ที่พัดออกจากฝั่ง

วันนี้ฉันอาจรักเธอได้นะ ถ้าความทรงจำในวันนั้น ที่เป็นเหมือนรักแรกของฉัน ไม่กลับมา

ฝนผูกพันกับมนุษย์มาตลอดประวัติศาสตร์มนุษยชาติ ฝนเป็นผู้สร้างอารยธรรม และขณะเดียวกัน ฝนก็พร้อมจะทำลายทุกอย่างให้สูญสลาย เมื่อละอองฝนบางเบาแปรเปลี่ยนเป็นพายุฝน ที่กวาดล้างทุกสรรพสิ่งในพริบตา

ผิดไหมที่เราจะรัก ผิดไหมที่เรารักกัน ความรักที่เป็นไปไม่ได้ควรจะดำเนินต่อไปอย่างไร เราจะลืมความทรงจำอันเจ็บปวดนี้ได้อย่างไร เราจะเก็บรักษาความรักให้สวยงามไว้ด้วยวิธีไหน...

นี่คือช่วงเวลาที่ดีที่สุดช่วงหนึ่งของชีวิต จงทดลองชีวิตแบบที่เธออยากทดลอง กู่ร้องบทเพลงที่เธอโปรดปราน ลิ้มรสหวานของวันวัยที่จะไม่หวนกลับมาอีกแล้ว รักอย่างคนไม่เคยมีบาดแผล ฝันอย่างคนที่ไม่เคยล้มเหลว...

เราอยากเข้าใจโลกและชีวิต เราอยากเข้าใจผู้คนที่เดินสวนกันไปทุกเมื่อเชื่อวัน เราอยากเข้าใจตนเอง ด้วยความเข้าใจนั้นจะทำให้เราหายใจต่อไปอย่างมีความสุขมากขึ้น

แบบเรียนที่ร่าเริงกับตะกอนชีวิตที่ไม่ยอมให้นอนก้นไปติ๋มๆ แม่บ้านหงิมๆ ที่ลุกขึ้นมาถามตัวเองว่า "จะสุขให้ได้วันนี้ หรือจะอดทนเกลือกทุกข์ เพื่อรอสุขในวันพรุ่งนี้ไปอีกครึ่งชีวิต"

การชงชาดื่ม สนทนากับตนเองในยามค่ำ หาได้ต่างอะไรจากการร่ำสุรากับมิตรสหาย ผู้เดินทางฝ่าลมหนาวมาจากแดนไกล เราคงได้จุดไฟ ล้อมวง และแล้วบทสนทนาก็เริ่มต้นขึ้น

คัดสรรความแสบ จากเรื่องราวแซ่บ ๆ ในวรรณคดี

เรื่องราวของคนอื่น คือความบันเทิงของเรา

ความจริงมีอยู่ว่า ยิ่งเติบโต ยิ่งบอบช้ำ เรายิ่งซึมซาบรสชาติของความจริงในโลกสมมติได้อย่างเต็มอิ่นมากยิ่งขึ้น เรายิ่งมองเห็นว่าในโลกที่ทุกคนเรียกมันว่า "โลกความจริง" กลับมีมายาเคลือบทาอยู่หนาเตอะ

เราควรมีสถานที่เช่นนี้ไว้ วันไหนที่เหนื่อยและเมื่อยล้า อย่างน้อยเราก็รู้ว่าจะไปหย่อนหัวใจไว้ที่ไหน สถานที่ในหนังสือเล่มนี้คือ "สถานที่ดีต่อหัวใจ"