วันนั้น มีคนหนึ่งบาดจ็บ และอีกหกคนเสียชีวิต สองคนในจำนวนนั้นคือแม่และยาย... ส่วนผมได้แต่มองดูสิ่งที่เกิดขึ้นต่อหน้าทั้งหมด..."ด้วยสีหน้าเรียบเฉย เหมือนทุกครั้ง..."
ใคร ๆ ต่างมีอัลมอนด์อยู่ในหัวคนละสองเมล็ด... ชื่อของมันคือ "อะมิกดาลา" แต่ดูเหมือนอัลมอนด์ในหัวผมจะเสีย... สำหรับผมแล้ว ความดีใจ ความเศร้า ความรัก และความกลัวมันเป็นสิ่งที่คลุมเครือมาก ความรู้สึก... เป็นเพียงอักษรที่เลือนรางแทบมองไม่เห็น... มันมากเกินไปไหมที่เด็กชายไม่สมประกอบอย่างผม "ซอนยุนแจ" จะใฝ่ฝันว่า "สักวันจะได้รู้สึกถึงความรัก ความเกลียด และความเจ็บปวดแบบคนทั่วไปบ้าง"
บทที่ 1
บทที่ 2
บทที่ 3
บทที่ 4
- บทส่งท้าย