ในยุคการสื่อสารไร้พรมแดนเช่นทุกวันนี้ ข่าวสารและข้อมูลหลั่งไหลเข้ามาเหมือนกับสายน้ำ บางทีก็มากเกินกว่าที่ต้องการ จนกลายเป็นอุทกภัยที่ท่วมท้นในหัวสมองของเรา จนหลายคนลืมไปแล้วว่า ความเงียบสงบเป็นอย่างไร เราฟังเสียงอะไรต่อมิอะไรมากมายแต่เราไม่ได้ยินเสียงของตัวเอง เราสือสารกับคนอื่นตลอดเวลา แต่เราไม่สื่อและไม่รับสารจากหัวใจของเรา
พอเริ่มขึ้นชั้นมัธยมต้น มัยก็ไม่ยอมไปโรงเรียน แม่จึงพาไปพักที่บ้านคุณยายชั่วคราว แต่แทนที่คุณยายจะเกลี้ยกล่อมให้มัยไปโรงเรียน คุณยายกลับสอนเคล็ดลับการเป็นแม่มดให้แทน "นอนหัวค่ำ ตื่นแต่เช้า กินข้าวตรงเวลา และออกกำลังกาย" แม้จะฟังดูไม่น่าตื่นเต้น แต่มัยก็สนุกสนานกับการฝึกฝนและประสบการณ์ใหม่ ๆ ที่น่าตื่นใจ ได้เรียนรู้ทั้งธรรมชาติที่เอื้ออารีและกฏเกณฑ์อันโหดร้าย จากเด็กหญิงชาวเมืองที่สับสนไม่มีความสุข มัยค่อย ๆ เติบโตและมองโลกเปลี่ยนไปอย่างไม่รู้ตัว