"ต้นน้ำ" นักเขียนช่างรู้สึกคนนี้...เธอผสมสีแห่งความรักให้ "มิรินทร์" และ "มิลาน" คนสองคนที่แตกต่างเหมือนอยู่กันคนละโลก, สีคนละโทน จนปรากฏเป็นสีใหม่...และซึมซอฟเข้าไปจับจองพื้นที่หัวใจคนอ่านได้อย่างนุ่มละมุน...อุ่นหวาน
"รักสุดเซอร์...กับเธอคนที่หัวใจยอม" ด้วยความอิ่มเอมในภาษาสวยๆ, มุมมองความรักดีๆ และไม่อายที่จะบอกว่า...ตอนที่มิลานกล่าว "Tiamo" ฉันเผลอยกมือขึ้นกุมแก้มร้อนผ่าวของตัวเอง ด้วยรู้สึกเหมือนกำลังถูกชายหนุ่มบอกรัก...ฉันรู้สึกแม้กระทั่งคำว่า "ฮะ" ของมิลาน โรแมนติกและหนักแน่นยิ่งกว่า คำว่า "ครับ" จากปากของผู้ชายคนใดในโลก
"ไม่ว่าผมจะพูดอะไร คุณอย่าหันกลับมานะ...ผมรักคุณ"
หัวใจของ มิรินทร์ แทบหยุดเต้น เธอไม่ได้หันกลับไปมองผู้ชายที่ยืนอยู่ด้านหลัง และคิดว่าคงไม่หันกลับไปมอง เธอควรจะไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุด ก่อนที่เขาจะเอ่ยถามถึงความรู้สึกที่เธอมีต่อเขาบ้าง แต่แล้วกลับมีเหตุให้เธอหันกลับไปจนได้
มิลาน ระเบิดเสียงหัวเราะออกมา "อยากบอกนะว่าคุณ ฮ่า ฮ่า ฮ่า ว่าคุณ...คิดว่าผมสารภาพรักคุณจริงๆ"
มิรินทร์อึ้ง เรี่ยวแรงหายไปไหนหมดก็ไม่รู้ ใจสั่นเหมือนตอนที่ดื่มกาแฟขมๆ สองแก้วติดต่อกัน
"นั่นเป็นประโยคในหนังเรื่อง Summer scent" เขาเฉลย น้ำเสียงยังมีร่องรอยความตลก "แล้วก็มีอยู่ตอนหนึ่งที่นางเอกกำลังจะเดินจากไป พระเอกที่ยืนอยู่ด้านหลังก็พูดขึ้นมาว่า "ไม่ว่าผมจะพูดอะไรคุณอย่าหันกลับมานะ" ที่นี้ นางเอกก็ยืนตัวแข็งเป็นหินน่ะสิ ไม่หันกลับมาตามที่พระเอกบอก คุณน่ะแสดงได้เหมือนนางเอกเปี๊ยบเลย ใช้ได้ๆ แล้วทันใดนั้นพระเอกก็บอก "ผมรักคุณ" เป็นไงครับ โรแมนติกจนขนลุกเลยใช่ไหม ผมว่านะ คุณน่ะมีวิญญาณนักแสดงขึ้นเยอะเลย"
"พูดจบแล้วใช่ไหม" เสียงของมิรินทร์เยือกเย็น และมันทำให้มิลานถึงกับนิ่งงัน
เขามองดูเธอ ผู้หญิงเย่อหยิ่ง ฟอร์มจัด หัวสูง ที่คิดว่าชาตินี้คงไม่เคยร้องไห้ให้ใคร แต่ตอนนี้กำลังยกมือขึ้นปาดน้ำตาที่ซึมออกมาจากสองตา
"ฉันเกลียดนาย ได้ยินไหม ฉัน-เกลียด-นาย"
แววตาของเธอที่มองมายังในวินาทีสุดท้าย ทำให้เขาใจหายและรู้สึกผิดมหาศาล เขาพูดคำว่า "ผมรักคุณ" กับเธอแบบเล่นๆ แต่เธอกลับพูดคำว่า "ฉันเกลียดนาย" ด้วยความรู้สึกที่แท้จริง