เสียงหัวเราะยังคงกึกก้องในหัวใจ และรอยยิ้มยังแต้มอยู่บนใบหน้าพี่เบอร์รี่ แม้เรื่องราวความซี้ผสมความรักของ "นายถั่วงอก" กับ "ยัยแป้งร่ำ" ที่เป็นตัวต้นเหตุ จะถูกอ่านจบไปได้พักหนึ่งแล้ว แต่ความสุขยังวนเวียนอยู่รอบๆตัวพี่เบอร์รี่ ชนิดไม่ยอมจางหายไปง่ายๆ
"แป้งร่ำ" สาวน้อยเก่งฉลาดในเรื่องเรียนระดับอัจฉริยะ แต่เรื่องรักกลับติด "ศูนย์" ซะอย่างนั้น
นั่นเลยเป็นข้ออ้างให้อดีตเพื่อนซี้หัวโต ขี้มูกเกรอะกรังในวัยเด็ก (แต่โตเป็นหนุ่มแล้วหล่อชะมัด) ตั้งตนเป็นบอดี้การ์ดคอยพิทักษ์หัวใจให้เธอ โดยไม่ถามความยินยอมพร้อมใจจากเจ้าตัวสักนิด แบบนี้ก็เป็นเรื่องน่ะสิ เพราะแป้งร่ำแม้จะไม่สวยใสแต่ก็ไม่ไร้สติ ถึงจะยอมให้ใครมาบงการชีวิตได้ง่ายๆ "บอดี้การ์ดคริส" เลยต้องปวดหมอง สลับกับกัดฟันกรอดด้วยความโมโหอยู่เป็นระยะๆ
จู่ๆ นายเพื่อนซี้ก็แต่งตั้งตัวเองเป็นบอดี้การ์ดคอยปกป้องหัวใจให้ฉัน ด้วยเหตุผลงี่เง่าว่า ฉันอ่อนหัดเรื่องความรัก เชอะแล้วการที่นายเอาแต่ครางฮึ่มๆใส่ผู้ชายพวกนั้นน่ะ มันจะช่วยให้ฉันรู้จักความรักดีขึ้นหรือไงเล่า
อ๊าย...อะไรกันนี่! ถึงฉันจะไม่เคยมีแฟนมาก่อน ถึงฉันจะดูอ่อนหัดในเรื่องความรัก แต่นายก็ไม่มีสิทธิ์มาทำอย่างงี้กับผู้ชายที่มาจีบฉันนะ
ฉันชะงักเท้ากึก เมื่อจู่ๆก็มีคนยื่นไอศกรีมมาให้
"โจ๊กเกอร์..." ชื่อหนุ่มป๊อปที่สุดในโรงเรียนหลุดออกมาจากปากฉันอย่างแผ่วเบาด้วยความตื่นเต้นปนประหลาดใจ
"อย่าปฏิเสธนะ ฉันตั้งใจซื้อมาให้เธอ"
ฉันค่อยๆ ยื่นมือออกไปรับอย่างเขินอาย แต่ทันใดนั้นก็มีมือยาวๆ สาวได้สาวเอาคว้าหมับไปต่อหน้าต่อตาฉัน
"ไม่เป็นไร เดี๋ยวฉันกินให้เอง เธอไดเอทไม่ใช่เหรอ?"
ทันทีที่พูดจบก็ยกไอศกรีมขึ้นเลียแผล่บๆหน้าตาเฉย
นายถั่วงอก !!! ฉันบอกนายเมื่อไหร่กันยะว่าไดเอท แล้วตำแหน่งบอดี้การ์ดอะไรของนายน่ะ ที่จริงต้องเรียกว่า "มาร" ต่างหาก!!!