สะพานไม้ เรื่องราวจากบางร่างกายและจิตใจที่ไม่สมบูรณ์พร้อมแต่ยอมพลีกายถวายใจทอดตัวเป็นสะพานไม้ให้เพื่อนผู้พิการได้ก้าวข้าม หนังสือเล่มนี้เกิดขึ้นจากเจตนาที่ดี-ดีทั้งผู้เขียน-ดีทั้งผู้จัดพิมพ์ อีกทั้งเรื่องเล่าในหนังสือเล่มนี้ ก็อ่านแล้วรู้สึกดีเอามากๆ อีกด้วยขณะที่อ่าน ผมรู้สึกคล้ายกำลังดูหนังดราม่าที่คนสร้าง ไม่ได้จงใจจะเร้าอารมณ์หดหู่เศร้าสร้อยมากเกินไป หากเป็นหนังที่ดูแล้วอิ่มใจ เป็นคนอิ่มใจชนิดที่ดูจบแล้ว อยากลุกขึ้นยืนปรบมือให้ หนังสือเล่มนี้เป็น "น้ำตา" สำหรับผม เป็นตาน้ำท่ามกลางผืนดินอังแห้งผากของผู้พิการในสังคมไทย อ่านแล้วใจชุมชื่น (และบางเรื่องทำให้น้ำตารื้น) สำคัญที่สุด ผมคิดว่าผมมองเห็น "สายธารแห่งศรัทธา" ทอดตัวงดงามอยู่เบื้องหน้า
สารบัญ
เพื่อนร่วมทาง
ราวสะพาน
เงาในน้ำ
พื้นที่ของความเงียบ
สายน้ำใต้สะพาน : เราจะฝ่าข้ามไป
ฯลฯ