เสียงขิมดังแว่ว ไพเราะเสนาะโสตยิ่งกว่ามโหรีในวังใหญ่ ทั้งอ่อนโยน ไม่เร่งเร้า มีหนักแน่นแต่ไม่กระโชก มีพริ้วไหวแต่ไม่เรือนราง ดุจดั่งความรักอาลัยที่สามีพึงมีกับภรรยา... เสียงขิมยามถึงท่อนอ้อยอิ่ง ยังไร้ความอาดูลเศร้าสร้อย มีความสุขสันต์ซึมซับสู่ทุกคนที่ได้ยิน จนบางคนได้ฟังยังน้ำตาซึมจากความปิติ... หากไม่ได้เห็นกับตา ย่อมไม่มีผู้ใดเชื่ออย่างเด็ดขาดว่า นี่คือเพลงที่บรรเลงจากน้ำมือของชาย ผู้กักขฬะที่สุดในยุทธภพ! เข้าผู้นั้นคือใคร? ติดตามหาคำตอบพร้อมกันได้ในเล่ม