เพียงเปิดมาต้นเรื่อง “โฟกัสหัวใจให้ปิ๊งรัก” ก็ทำให้พี่เบอร์รี่หลงรัก “สายป่าน” นางแบบสาวที่แซ้น...จะวุ่นวายในสายตาของ “ปลาวาฬ” แล้วล่ะ และแอบหมั่นไส้อีตาพระเอกนิดๆ คนอาไร้...หล่อแต่ขี้เก๊กชะมัด!
แต่อ่านไป...อ่านไป...ก็เริ่มปันใจไปชอบปลาวาฬมากกว่าสายป่านซะงั้น
ถ้าใครชอบอ่านนิยายแบบคู่กัด ทะเลาะกันเกือบทั้งเรื่อง คงลั้นลา เฮอา ปาจิงโกะ เพราะเรื่องนี้นางเอก-พระเอกของเราจิกกัดกันตั้งแต่หน้าแรก ยันหน้าสุดท้าย แถมยังมีตัวอิจฉา “น้ำริน” กับ “บุรินทร์” นักร้องจอมเจ้าชู้มาป่วนให้เรื่องมีสีสันฉูดฉาดสนุกสนานบาดใจอีกด้วย
‘นายปลาวาฬ’ ช่างภาพหนุ่มหล่อจอมเก๊กที่แอนตี้ผู้หญิงสวยเพราะเพิ่งถูกหักอกมายับเยิน ต้องหัวหมุนเมื่อฟ้าลิขิตให้มาทำงานร่วมกับ ‘ยัยสายป่าน’ นางแบบสาวสุดป่วน แต่ยิ่งหนีก็ยิ่งใกล้ และสายตากลับไปโฟกัสที่หัวใจเธอซะงั้น
“หา...!!! อย่าบอกนะฮะว่ายัยเด็กพูดมาก วุ่นวาย น่ารำคาญคนนี้คือนางแบบที่ชื่อสายป่าน”
“อะไรนะ!!! หน้าตาแบบนี้น่ะเหรอคะช่างภาพ ทำหน้าบูดหน้าบึ้งเป็นอยู่อย่างเดียว ถ่ายรูปออกมาก็คงจะแข็งทื่อเป็นหินแน่ๆ”
สายป่านแกล้งกระแซะเข้าไปนั่งเบียดกับปลาวาฬ แต่เขากระเถิบตัวหนีพลางใช้มือปัดที่แขนเสื้อตรงบริเวณที่ติดกับแขนเสื้อของสายป่านเมื่อกี๊นี้อย่างรังเกียจ สายป่านก็เลยกระโดดเข้าไปกอดคอเขาไว้แน่น ไม่ใช่ด้วยความพิศวาสแต่ด้วยความหมั่นไส้ต่างหาก
“แคก...แคกๆ แคก...แคก...กกก”
“จะเลิกทำท่ารังเกียจฉันได้หรือยัง”
ปลาวาฬหายใจไม่ออก แต่ก็ยังส่ายหน้า สายป่านจึงรัดคอเขาแน่นขึ้นอีก
“ทีนี้จะเลิกได้หรือยัง”
โลกทั้งใบของปลาวาฬกำลังหมุนติ้วๆ เพราะเขาขาดอากาศหายใจ จึงจำใจต้องพยักหน้า
“แล้วก็เลิกทำท่าเย็นชากับฉันด้วยนะ”
หงึกหงัก...หงึกหงัก
ไม่ว่าตอนนี้สายป่านจะบอกให้เขาทำอะไร ปลาวาฬก็ยินดีที่จะพยักหน้ารับไว้ทั้งนั้นแหละ เพราะกำลังจะขาดใจตายอยู่แล้ว
“ดีมาก” สายป่านปัดมือของตัวเองไปมาอย่างผู้ที่กำชัยชนะอยู่ในมือ
“ชอบทำหน้าเป็นยักษ์ให้ฉันออกอาการคลุ้มคลั่งอยู่เรื่อยเชียวนะนายปลาวาฬ คอยดูเถอะ...ตกหลุมรักฉันขึ้นมาเมื่อไหร่ อย่ามาใช้คำว่ารักนะเด็กโง่กับฉันก็แล้วกัน!!!”