พี่เบอร์รี่นั่งอ่านวีรกรรมทำเพื่อเงินของโนบุอย่างสนุกสนาน และหัวเราะคิกคักอยู่คนเดียว แหมๆแต่เค้าว่า “ความสุขมีไว้แบ่งปัน” แล้วพี่เบอร์รี่จะอุ๊บอิ๊บเก็บไว้คนเดียวได้ไง จริงมะ? มามะ...มาแบ่งความสุขกันไปคนละเล่มสองเล่มเร้วว
“ทามะคุง...ทามะ...เฮ้! นายได้ยินฉันรึเปล่า”
ฉันเขย่าแขนเรียกคนที่นอนตัวสั่นพั่บๆ แต่นอกจากเสียงครางอือๆ กับเสียงฟันกระทบกันกึกๆ แล้ว นายนี่ก็ไม่มีปฏิกิริยาตอบรับฉันแต่อย่างใด (-..-) ว้า! จะทำยังไงกันละเนี่ย ถ้าปล่อยให้นอนตัวเปียกโชกชุ่มไปด้วยน้ำฝนอย่างนี้ มีหวังได้เป็นปอดบวมตายแหงมๆ ว้ายๆ หน้าเขาขาวซีดจนน่ากลัวแล้ว ฉันลนลานเช็ดเนื้อเช็ดตัวส่วนที่โผล่พ้นเสื้อผ้าจนแห้ง
“ฮึ...ฮือ...หนาว...หนาว~~”
“เออ...รู้แล้วน่า...” ฉันดุเบาๆ แล้วย้ายมือขึ้นไปขยี้ผมสีดำสนิทด้วยผ้าขนหนูให้เขา
อืม...ตัวแห้ง...ผมแห้ง...ต่อไปก็เสื้อผ้า...อ้าก !!! ถึงตอนที่ฉันต้องเปลื้องผ้าเขาแล้วงั้นสิ ตายแล้วตาย...ฉันจะโดนข้อหาทำอนาจารมั้ยนี่ แต่...ว้าว!!! *O* ฉันกำลังจะได้เห็นซูเปอร์สตาร์แก้ผ้า!!!
พรึบ!!! ถอดเสื้อออกแล้ว ชิ้นต่อไปก็...กางเกง O()o กางเกง!!!
แว้ก!!!...เอาคลุมผ้าไว้ก่อน
“ทามะ...ทามะคุง ฉันทำไม่ได้จริงๆ นายช่วยลืมตามาถอดกางเกงเองหน่อยได้มั้ย”
“ฮือ...ฮึ...หนาว...”
ดูสิ เอาแต่นอนตัวสั่นอย่างเดียวเลย ไม่คิดจะช่วยกันบ้างหรือไง ฉันไม่ถนัดถอดเสื้อผ้าผู้ชายน้า...“เอาก็เอาว่ะ...” ไม่ใช่เพื่อมนุษยธรรมนะ แต่เพื่อเงิน
ฉันค่อยๆ ล้วงมือผ่านผ้าห่มเข้าไปใต้ร่มผ้า คลำหาเอวกางเกง จับขอบเอวกางเกงไว้ให้มั่น แล้วค่อยๆ รูดลงมา...ฮึบ...ฮึบ...ฮึบ...เย้....ในที่สุดก็สำเร็จ
“ถอดได้แล้ว” ฉันยิ้มอย่างดีใจ (/^O^)/ พร้อมกับชูกางเกงที่เปียกปอนออกมาจากใต้ผ้าห่ม
“แว้ก.... O( )o!!!!”
จะไม่ให้ตาแหกได้ไง เพราะตอนนี้ชิ้นส่วนกางเกงนอกกับกางเกงในม้วนกลมเป็นเลขแปดอยู่ในมือฉันทั้งคู่!!!