ฉันคงจะเสียศูนย์ไปเยอะ ถ้าตัวเองต้องกลายเป็นคนถูกลืมคนนั้น แต่ไม่ใช่กับ คิมดาเฮ นางเอกสุดเสี้ยว ที่ซองมีอินบรรจงใส่ชีวิตให้เธอกระโดดโลดเต้นอยู่แบจะทุกบรรทัดของเรื่อง “ตื้อรักร้ายนายเพลย์บอย” นี้แน่นอน ถ้าคิดว่าเธอจะแก้แค้น ปาร์คจองซอลที่ลืมเธอสนิทน่ะเหรอ ผุ้หญิงคิดบวกอย่างดาเฮไม่ทำหรอกนะ สู้ทำให้จองซอลตกหลุมรักเธอไม่ได้ กำไรกว่ากันเยอะเลย
เอาล่ะ...อีกแค่เมตรเดียวดาเฮก็จะได้อยู่ในอ้อมอกของเขาแล้ว กึก!
แล้วไหงถึงได้มีนิ้วชี้มหัศจรรย์จิ้มจึกอยู่ที่หน้าผากเธออย่างนั้นเล่า
“เธอเป็นใคร?” เจ้าของนิ้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงราบเรียบ
“เอ๋?” ดาเฮถอนหน้าผากออกจากปลายนิ้วเรียวยาวของเขา
“นี่ ฉันถามเธอนะ ยัยมนุษย์เห็ด”
จองซอล...ที่ฉันต้องตัดผมทรงนี้มาตั้งหลายปี เพื่อจะให้เธอมาเรียกฉันว่ามนุษย์เห็ดงั้นเหรอ ไม่ใช่เลย ฉันแค่อยากทำผมทรงเดิมอย่างที่เธอเคยเห็น เผื่อว่าวันหนึ่งที่เธอกลับมาเธอจะจำฉันได้
“เธอโดนใครเอาไม้ฟาดหัวจนความจำเสื่อมน่ๆเลย” ดาเฮชะโงกดูรอบๆศีรษะของเขา
“ฉันเคยถูกคนตีหัวก็จริง แต่ไม่ได้ความจำเสื่อมหรอกน่า สรุกเลยละกันว่าฉันไม่รู้จักเธอ”
ฉันรอเธอมาตั้งสิบปี เธอจะมาย่อความเหลือสั้นจุ๊ดจู๋แบบนี้น่ะเหรอ
“เธอไม่ได้กลับมาแต่งงานกับฉันจริงๆเหรอ ล้อเล่นใช่ไหม”
“ฮะๆๆถ้าฉันแต่งงานกับเธอลูกออกมาคงกลายเป็นเห็ดเข็มทองแหงๆ”
เธอพลาดที่คิดว่าเค้าจะจำได้ แต่กลับมาคราวนี้เธอจะทำให้เขาลืมเธอไม่ลงเชียว สาบาน!!!