“ศราดีดี้” ไม่ใช่สาวไทยหัวใจอินเดียประเภทฮาร์ดคอร์ที่นุ่งส่าหรีสีสด และมีท่าทีเหมือนพร้อมจะลอยขึ้นไปสวรรค์ไปเฝ้าพระศิวะได้ตลอดเวลาอะไรอย่างนั้น เธอเป็นสาวไทยธรรมดาคนหนึ่งในชุดเสื้อยืดกางเกงผ้าฝ้าย ดูเป็นมิตร มีรอยยิ้มสดใส จริงใจ คุยสนุก ไร้การปรุงแต่งจริตกิริยา และตัวหนังสือของเธอก็เช่นกัน
สาระของ “ศานตินิเกตัน” ในเล่ม เหมาะอย่างยิ่งสำหรับผู้ที่ชอบปลอบใจผู้อื่นว่า “เรียนที่ไหนก็เหมือนกัน” และก็เหมาะสำหรับคนที่ยึดติดว่าการเรียนรู้มีได้เฉพาะในโรงเรียนที่มีชื่อเสียงหรือมีค่าเล่าเรียนแพงๆ “ศานตินิเกตัน” สะกิดเตือนผมอีกครั้งว่า “เรียนที่ไหน” ไม่สำคัญเท่ากับ “เรียนแบบไหน” แม้ที่เรียนจะไม่โด่งดัง แต่ก็เป็นที่ซึ่งช่วยให้ความรักที่จะเรียนรู้ก่อเกิด
- สามคำถามเข้าเรื่อง
- หาศรัทธาใต้ต้นไม้
- ศานติเนติกันไม่ใช่อินเดีย
- เปลี่ยนไปบ้างเป็นธรรมดา
- มหาวิทยาลัยของคน (ไทย) กลุ่มน้อย
- ต้นไม้ของตะกอร์
- น้ำ
- อโรคยา จักร ยา นา
- เวลาหมุนเช้าๆช้าๆ
- ดูศิลปะ ฟังดนตรี เหมือนกินข้าว
- เทศกาล งานวัด
- ดวงตามองหาอะไร
- เด็กชายอากาศ
ฯลฯ