"แสบๆ ร้ายๆ อย่างเธอมันต้องเจออย่างฉัน" เขาพูกแล้วเลื่อนมือมากุมลำคอระหงแทน "แกนั่นแหละทั้งเลวทั้งร้าย" "เธอว่าฉันร้าย เธอมันก็ร้ายไม่แพ้ฉันหรอกภัทรชิญา เพราะฉะนั้นเราช่างเหมาะสมกัน" มือที่ล็อคลำคอเธอแน่นขึ้นในชั่วระยะ "ภัทรชิญา" หายใจไม่ออกดิ้นรนปัดตีตามแขนเขาพยายามเอาตัวรอด ก่อน "ไวกูลฐ์" จะปล่อยออกอย่างกะทันหันแล้วเดินออกไปจากห้องเสียเฉยๆ ร่างบางเซหงายไปกับพื้นอีกครั้ง ภัทรชิญามองตามไวกูลฐ์เดินปึงปังออกไป ไม่หรอก เธอไม่ยอมแพ้เขาแน่ ถึงแม้ว่าในอดีตเธอลืมมันได้ แต่ส่วนหนึ่งที่อยู่ในจิตสำนึก และไม่เคยเปลี่ยนก็คือเธอเป็นคนไม่ยอมใครนี่ล่ะ...