...คุณก็เป็นอย่างที่คุณท่านว่า เอาเรื่องส่วนตัวมาปนกับเรื่องงาน...ใช่ แล้วไง...เขายอมรับทั้งหันกลับมาเผชิญหน้าด้วย เรือบ้านั่นมันจะสำคัญอะไรก็ช่างมัน ทำไมฉันต้องรับผิดชอบด้วย...ดูอย่างเธอสิ...ศรีสุภางค์ เธอทำผู้ชายคนหนึ่งเจ็บ เพราะเขาเป็นห่วงเธอ เธอยังไม่เห็นว่ามันสำคัญอะไรเลย เธอไม่แคร์ ไม่มาดูแล สองตาเธอยังไม่มองเลย ว่าฉันกินข้าวแบบไหน สวมเสื้อผ้าอย่างไร อาบน้ำได้หรือเปล่า...
เขาเกลียดผู้หญิงชื่อโบราณ ทั้งเฉิ่ม ทั้งเชยบรรลัย ราวกับพิพิธภัณฑ์เก่าแก่เคลื่อนที่ได้ เกลียดที่เธอมักเปิดสงครามวาจา และไม่เคยยอมอ่อนข้อให้ เกลียดทุกอย่างที่มันทำให้เขาอยากกอด และเกลียดที่เธอไม่ยอมรับเขาเป็นสามีสักที...