วรองค์ใหญ่โตประทับบนพระราชบัลลังก์ เนตรดุจพญามังกรคล้ายอ่อนแสง ท่ามกลางกลิ่นหอมเย็นของเครื่องหอมปนกลิ่นกำยานชั้นสูง แม้จะฟุ้งตลบอบอวล หากกลิ่นมิเท่ากลิ่นหอมอ่อนจากผิวเนื้อละมุนไออุ่นอันอ่อนหวาน เรือนกายอรชรแอบอิงแนบพระอุระ กระทั่งเสียงร่ำให้สุดท้าย ทุกสิ่งพระองค์ยังจารจำ พระเนตรปิดลงเชื่องช้า แต่หัตถ์หนากลับกำแน่น หมายมาดไว้ในพระทัย...เจ้าฮวาน้อย บุปผางามของข้า จงรอยคอย...อีกไม่นาน ข้าจะกลับไปรับเจ้าดั่งคำมั่นสัญญาแน่นอน...