ผมเป็นเจ้าของปลาตัวหนึ่ง เป็นปลาที่ซื่อสัตย์เยี่ยงสุนัข รู้ใจเยี่ยงแมว ผูกพันเยี่ยงคนรัก

การวาดภาพของผมไม่เหมือนกับการทำงาน แต่เหมือนการพบจิตแพทย์ เล่ากล่าวแต่เรื่องราวที่เจ็บปวดไม่จบสิ้น อาศัยปลดปล่อยออกไปผ่านปลายปากกาทีละน้อยทีละน้อย การทำงานอย่างมีวินัย กลับช่วยให้ลืมเงามืดของความตาย

หลังจากป่วย ผมไม่ได้วาดรูปเลยเป็นเวลานานมาก จนกระทั่งเมื่อหยิบปากกาขึ้นมาเริ่มวาดใหม่ ไม่ว่าจะเป็นฉากที่ครื้นเครงแค่ไหน เมื่ออยู่ใต้ลายเส้นของผม ก็กลายเป็นภาพเปลี่ยวเหงาไปเสียหมด

บ่ายวันพุธ สายลมกำลังพัด ฉันกับความฝันของฉัน ค่อยๆ ผล็อยหลับไป

ยามที่คิดถึงลม ก็เดินมาหาสายลม ยามที่คิดถึงฝน ก็เดินมาหาสายฝน ยามที่คิดถึงพ่อกับแม่... ฉันมีวิธีการของฉัน

ร้านหนังสือแถวบ้านผมกำลังจะปิดตัวลง ผมรู้เเรื่องนี้เป็นคนแรก เพราะพ่อผมเป็นเจ้าของร้าน...นี่ไม่ใช่หนังสือที่เรียกร้องให้ทุกคนต้องกลับมาอ่านหนังสือ แต่หนังสือเล่มนี้จะทำให้คุณมนตร์...

ความรักเป็นเรื่องประหลาด บางคู่กว่าจะหากันจนเจอก็แทบหมดแรง บางคนอยู่เฉยๆ เนื้อคู่ก็จู่โจมเคาะประตูหัวใจจนตั้งตัวไม่ทัน

เมื่อได้เงยหน้าขึ้นมองดวงดาวบนฟ้า ก็พบว่าโลกใบเดิมกว้างใหญ่ขึ้นมากมาย